۱. خوابگاه‌های قدیمی و فضای ناکافی

طبق آمار وزارت علوم، بیش از ۶۰ درصد خوابگاه‌های دانشجویی کشور بیش از ۲۰ سال عمر دارند. این یعنی نورگیری ضعیف، اتاق‌های کوچک و محیطی که بیشتر به یک اقامت موقت شبیه است تا خانه. بررسی‌ها نشان می‌دهند که ۳۹ درصد از خوابگاه‌های مجردی بسیار فرسوده هستند و ۴۴ درصد نیازمند بازسازی ضروری می‌باشند. چنین فضایی به‌طور مستقیم بر روان دانشجویان اثر می‌گذارد و کیفیت زندگی آن‌ها را کاهش می‌دهد.

۲. نبود حریم شخصی

زندگی در اتاق‌های چندنفره یعنی همیشه حضور دیگران را حس کردن و تقریباً هیچ‌وقت تنها نبودن. این کمبود حریم شخصی به مرور فشار روانی ایجاد می‌کند. مطالعات دانشگاه اصفهان نشان داده که رضایت پایین از خوابگاه رابطه مستقیمی با احساس بی‌تعلقی و از خودبیگانگی در دانشجویان دارد.

۳. انتخاب رندوم هم‌اتاقی‌ها

یکی از مشکلات اصلی خوابگاه‌ها این است که دانشجوها معمولاً نقشی در انتخاب هم‌اتاقی خود ندارند. نتیجه آن می‌شود که افراد با شخصیت‌ها و عادت‌های متفاوت، مجبور می‌شوند کنار هم زندگی کنند؛ و طبیعی است که همیشه این ترکیب سازگار از آب درنیاید. همین موضوع باعث افزایش تنش، استرس و کاهش رضایت دانشجویان می‌شود.

۴. مدیریت ضعیف و رسیدگی ناکافی

حتی وقتی مشکلات جدی بین هم‌اتاقی‌ها یا در فضای خوابگاه ایجاد می‌شود، سیستم رسیدگی اغلب ضعیف است. این یعنی دانشجوها عملاً درگیر مشکلاتی می‌شوند که کسی مسئولیت جدی برای حل آن‌ها نمی‌پذیرد.

چطور می‌توان فشار روانی خوابگاه را کمتر کرد؟

انتخاب آگاهانه هم‌اتاقی: دانشجوها باید اجازه داشته باشند هم‌اتاقی‌های خود را انتخاب کنند یا حداقل در تصمیم‌گیری دخیل باشند.

تنظیم قوانین مشترک: توافق بر سر مسائلی مثل ساعت خواب، مهمان آوردن یا نظافت اتاق می‌تواند بسیاری از تنش‌ها را کم کند.

فضای حمایتی از سوی مدیریت: مدیریت خوابگاه باید از حالت منفعل خارج شود و سیستمی واقعی برای رسیدگی به مشکلات فردی و جمعی دانشجویان ایجاد کند.

تقویت فعالیت‌های فرهنگی و فوق‌برنامه: ایجاد فضاهای مناسب برای تعاملات سالم و فعالیت‌های فوق‌برنامه می‌تواند فشار روانی را کاهش دهد.